The secret beauty of Bozeman

Montana,
een staat die er alles aan doe om locaal geproduceerd en biologisch eten te promoten. Niet alleen door organische supermarkten en restaurantjes te hebben maar ook door evenementen te organiseren. De Emerson, een soort art-bioscoop / evenementen ruimte stelt zich daar vaak voor open. Donderdagavond ben ik naar de documentaire Food Inc. geweest. Een heftige docu over de voedselindustrie waarbij niet alleen wordt ingegaan op de mishandeling van dieren maar ook op de etikettering, slachthuizen, biologische voeding, werknemersrechten en ziektes die vroeger nog niet bestonden maar nu wel door het voeren van mais aan koeien. Mais is namelijk het goedkoopste voer om koeien snel dik te laten worden waardoor er meer vlees aan zit. Hier zit echter nog veel meer achter. De boeren in derde wereld landen die hun geld verdienen aan het verbouwen van mais zijn failliet. Ze kunnen niet meer tippen aan de grote goedkope maisvelden van Amerika.
Een hele goede dus documentaire die eigenlijk heel de wereld verplicht moet zien.
Om ook ons steentje bij te dragen aan biologische en lokale voeding zijn we naar de farmers market geweest. Allemaal heerlijke biologische spullen en vele malen lekkerder dan ons voerhok op de campus. Qua voeding zit ik dus helemaal op me plekje!

Niet alleen qua voeding trouwens, ook qua omgeving en mensen. Van de week wilde helemaal happy naar Peet’s Hill, de bekende berg om van af te kunnen sleeën. De berg hebben we nooit gezien maar we hebben we een pracht wandeling van een paar uur gemaakt. Deze wandeling ging door het onbewoonde uitgestrekte land van Bozeman door een dik pak sneeuw waar je helemaal in weg kan zakken. Door de hoogte een adembenemend mooi uitzicht over de campus en Bozeman.

Nog mooier was ons trip naar Hyalite Canyon. In een vette Jeep zijn we met Garrett (de vloerverantwoordelijke van de 10e) mee gereden naar het winterwonderland dat achter Bozeman ligt. Op het grote bevroren Hyalite lake dat zich onder een dik pak sneeuw bevond waren kleine groepjes mensen aan het ijsvissen. Hoger op de berg zijn enorme watervallen bevroren, waar mensen gaan ijs klimmen. Wij zijn doorgelopen tot ruim 7000 feet (2200 meter). Het is raar om te merken hoe moeilijk het is om te ademen op zo’n grote hoogte.
De route die we hebben gelopen was werkelijk waar prachtig! Op de terug weg ging het heel hard sneeuwen met het resultaat dat alles alleen nog maar mooier werd. Bijna een sprookje zo onwerkelijk.

Het weekend van 15 februari zijn we door Karen uitgenodigd om een kijkje te nemen bij haar thuis. Niet op de campus maar in Salt Lake City, Utah. Daar woont ze in een huis dat bijna een miljoen waard is met een stuk of 4 badkamers en een zwembad. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen…

We hebben te horen gekregen dat er in heel Montana geen mens te vinden is die nog nooit heeft geschoten. Jagen is hier namelijk meer dan normaal. Het meest populaire dier is de eland, om vervolgens is grote stukken in de vriezer te bewaren. Hier doen niet alleen de mannen aan mee, maar ook de meisjes hier hebben allemaal wel een keer geschoten. Voor ons dus een uitdaging om ons echte Montanezen (?) te maken en ook te leren schieten. Dan wel op een speciaal terrein, waar geen dieren in de wijde omgeving lopen. Gelukkig…

Mijn verblijf in deze prachtstaat is alweer bijna op een kwart. Ondanks dat ik een hoop mensen wel heel erg mis vliegt de tijd voorbij en ik wou stiekem dat ik hier nog veel langer kon blijven.
Er is nog zoveel meer te doen en te zien!